فرآیندهای تولید برای کیسه های خلاء تخریب پذیر با کیسه های پلاستیکی سنتی چگونه متفاوت است؟

کیسه های خلاء تخریب پذیر به عنوان یک جایگزین امیدوارکننده برای کیسه های پلاستیکی سنتی ظاهر شده اند. اما دقیقاً چگونه فرآیندهای تولید برای این دو نوع کیسه متفاوت است؟
سفر با مواد اولیه آغاز می شود. کیسه های خلاء زیست تخریب پذیر از منابع گیاهی مانند PLA (اسید پلیلاکتیک) یا PBAT (پلی بوتیلن چیدمان ترفتالات) ساخته می شوند ، که اغلب از منابع تجدید پذیر مانند نشاسته ذرت یا نیشکر مشتق می شوند. این در تضاد شدید با کیسه های پلاستیکی سنتی است که به طور معمول از پلیمرهای مبتنی بر نفت مانند پلی اتیلن (PE) یا پلی پروپیلن (PP) ساخته می شوند. تهیه این مواد نیز متفاوت است. مواد تخریب پذیر برای ایجاد پلیمر مورد نظر تحت فرآیندهای تخمیر و پلیمریزاسیون قرار می گیرند ، در حالی که پلاستیک های سنتی به سنتز شیمیایی از سوخت های فسیلی غیر قابل تجدید اعتماد دارند.
هر دو کیسه پلاستیکی تخریب پذیر و سنتی از طریق فرآیندهای اکستروژن تشکیل می شوند ، جایی که رزین پلیمری ذوب می شود و به فیلم های نازک شکل می گیرد. با این حال ، پارامترها و شرایط در طول اکستروژن ممکن است بر اساس ویژگی های منحصر به فرد مواد مورد استفاده متفاوت باشد. مواد تخریب پذیر ممکن است برای حفظ خصوصیات و ترویج تجزیه بیولوژیکی به دمای پردازش و نرخ آنها توجه ویژه ای داشته باشد. علاوه بر این ، افزودن مواد افزودنی یا عوامل مرکب ممکن است برای تقویت عملکرد یا تسهیل تخریب تخریب در کیسه های خلاء تخریب پذیر لازم باشد. با توجه به ادعاهای زیست محیطی مرتبط با مواد تخریب پذیر ، فرآیندهای تولید برای کیسه های خلاء تخریب پذیر اغلب شامل اقدامات دقیق کنترل کیفیت و آزمایش هستند. تولید کنندگان ممکن است نیاز به اطمینان از رعایت استانداردها و گواهینامه های زیست سنجش و همچنین ارزیابی عملکرد و دوام کلی کیف ها داشته باشند.
یکی از مهمترین تمایزها در ملاحظات پایان عمر برای این کیف ها نهفته است. کیسه های خلاء تخریب پذیر در هنگام قرار گرفتن در معرض شرایط خاص محیطی ، مانند امکانات کمپوست یا خاک ، به مرور زمان در مؤلفه های طبیعی تقسیم می شوند. این به شدت با کیسه های پلاستیکی سنتی ، که به راحتی تجزیه بیولوژیکی نیستند و می توانند صدها سال در محیط زیست ادامه یابد ، تضاد دارد.
در نتیجه ، فرآیندهای دفع و بازیافت برای کیسه های خلاء زیست تخریب پذیر ممکن است تفاوت قابل توجهی با کیسه های پلاستیکی سنتی داشته باشد. کانال های دفع مناسب ، مانند تسهیلات کمپوست یا فرآیندهای بازیافت صنعتی ، برای اطمینان از اینکه کیسه ها می توانند به طور مؤثر از بین بروند و اثرات زیست محیطی خود را به حداقل برسانند بسیار مهم هستند .